Vorig jaar lanceerde de Franse regering het voorstel om aandeelhouders met een lange termijn horizon via de wet meer stemrecht te geven. Beleggers die de aandelen van het betreffende bedrijf langer dan twee jaar in hun bezit hebben, krijgen automatisch dubbele stemrechten tijdens aandeelhoudersvergaderingen. Beursgenoteerde ondernemingen zouden zo kunnen profiteren van de belegger die zich niet laat leiden door de waan van de dag.
Beleggers die op een mogelijk kort koersritje willen inspelen krijgen zo veel minder te zeggen over de strategie en koers van het bedrijf. Die eer valt te beurt aan degenen met de langere horizon en het grotere geduld. Eveneens creëert het een enorme beschermingswal tegen mogelijke overnames. Hedgefunds bijvoorbeeld, die veel korter op de bal plegen te zitten, krijgen immers veel minder de kans om invloed te hebben op het reilen en zeilen van de onderneming. In theorie klinkt het als de ideale wereld nietwaar?
Dat zou kunnen, maar waar het op uit lijkt te draaien is dat de Franse overheid vooral controle over de beursgenoteerde ondernemingen wil houden zonder een meerderheidsbelang te hebben. Het lijkt er nu bij nader inzien namelijk niet op dat er serieus in en door deze ondernemingen wordt geïnvesteerd, waardoor ze aantrekkelijk zouden kunnen worden en blijven voor beleggers met een lange adem.
Het kamp van de korte termijn beleggers kan het dubbele stemrecht van de lange termijn aandeelhouders tegenhouden als tijdens aandeelhoudersvergaderingen daar met een twee derde meerderheid tegen wordt gestemd. Maar ja, als één van de aandeelhouders, zoals de Franse overheid, al meer dan een derde van de aandelen heeft, dan kan de regel zonder veel moeite worden aangenomen.
Op volle steun vanuit het bedrijfsleven hoeft de Franse overheid overigens niet te rekenen. Zo had de bestuursvoorzitter van Renault stevige kritiek, nadat deze april van dit jaar achter zijn rug om het belang in Renault vergrootte om zo de stemronde over de dubbele rechten naar haar hand te zetten. Renault heeft echter ook nog een andere belangrijke aandeelhouder: Nissan. Beide partijen vormen al jaren een samenwerkingsverband met over en weer diverse belangen in elkaar; met en zonder stemrecht. Deze structuur kan met de Franse overheid als aandeelhouder veel moeilijker worden.
Bij Air France-KLM haalde de Franse overheid ditzelfde trucje uit en ook telecomaanbieder Orange houden de Fransen liever voor zichzelf. Voor al deze ondernemingen betekent het dat de Franse overheid vanaf 2016 twee vingers in de pap krijgt daar waar het de koers van het management aangaat. Het is de vraag of welke nationale overheid dan ook daarvoor uit het juiste hout gesneden is…
Begrijp me niet verkeerd; beleggers met een lange termijn horizon en visie zijn op zich een aanwinst voor een bedrijf. Beursgenoteerde familiebedrijven zijn over een langere termijn beschouwd niet voor niets gemiddeld de best presterende, ook waar het corporate governance en het management betreft. Maar het is in mijn ogen geen wenselijke situatie dat een nationale overheid het principe van een vrije markt naar haar eigen hand kan of wil zetten.
