Het is voor velen niet meer weg te denken: een goede smartphone, een luxe auto en het ideale wooncomfort. Met als gevolg nooit genoeg kastruimte en vaste lasten die de pan uit rijzen. De tegendraadse trend back to basic is niet simpelweg een budgetkeuze, maar omvat ook een complete levensstijl. En dat maakt familie Eikhoudt duidelijk! Ze leven zero-waste. Zo naait Nadia Eikhoudt zelf toilet- en billendoekjes en heeft ze in haar garderobe genoeg aan drie shirts. Binnenkort gaat het gezin nog een stap verder. Ze gaan wonen in een Tiny House.
Robin (42) en Nadia Eikhoudt (35) wonen in Ulft met hun drie kinderen Juda (4), Janoa (3) en Jedidja (1 jaar). Drie jaar geleden streken ze neer in een riant hoekhuis in de Achterhoek en lieten ze onder meer hun trap bekleden en hun vloer leggen. Maar nu, drie jaar later, gaan ze het volledig anders doen. Er is een nieuw plan gekomen, ze gaan tiny wonen! Zo staat er midden in hun woonkamer een houten keukenframe met wasbak en gasstel, die ze alvast hebben gemaakt voor in hun nog te bouwen Tiny House. En op de eerste verdieping van hun woning staat een kamer vol met resthout dat de familie verzameld heeft en allerlei spullen die nodig zijn voor de bouw. Op de trapkast hangen de tekeningen. Tot op de centimeter is berekend hoe het nieuwe huis wordt ingericht.
AFVAL RAPEN MET HET GEZIN
De kinderen zijn aan het spelen met poppen en LEGO als ik binnen kom lopen. Eigenlijk onderbreek ik de lessen van Juda. Nadia heeft Pabo gestudeerd en geeft haar kinderen thuis les. Ze begroet mij, pakt een schaal met aardappelen, gaat aan tafel zitten en begint met schillen. Ook haar man Robin schuift aan. Hij werkt niet, legt hij uit, omdat hij hersenletsel heeft. “In 2002 kreeg ik tijdens het golfsurfen een hersenbloeding op zee, waardoor ik twintig minuten onder water kwam te liggen. Uiteindelijk ben ik gered en gereanimeerd, maar heb ik nog tweeënhalve week in coma in het ziekenhuis gelegen.” Robin was timmerman en na het ongeluk kon hij niets meer. Alles, van lopen, tot schrijven en fietsen, moest hij opnieuw leren. Nu slaapt hij extra tussen de middag en vullen zijn dagen zich verder met een vast, vooraf bepaald ritme. Een klein kalendertje op tafel beaamt dat. Maandag werken op de kinderboerderij, dinsdag naar de markt in Doetinchem, woensdag afval rapen. Pas enkele jaren na het ongeval leerden Nadia en Robin elkaar kennen. Toen ze nog in Den Haag woonden, namen ze al eigen zakken mee om de boodschappen in te doen. Die milieubewuste levensstijl is veranderd naar extremer, zero-waste, toen ze besloten Tiny te gaan wonen. Ondertussen wordt Nadia gebeld. Ze neemt op. “Ja, we hebben vanmiddag wel tijd. We komen dan graag langs”, hoor ik haar zeggen. Nadat ze heeft opgehangen licht ze toe: “Ik was laatst bij de Turkse winkel en daar lag een doos met komkommers, waarvan een deel echt beschimmeld was. Ik vroeg de eigenaar wat de hele doos kostte, en die mocht ik voor twee euro meenemen. Thuis heb ik de goede stukken gebruikt en er zoetzure saus van gemaakt. Sindsdien belt de eigenaar me altijd, als hij nog zo’n doos heeft liggen met groente en fruit en in plaats van weg te gooien, krijg ik het.”
STOFFEN BILLENDOEKJES
Niet zo lang geleden besloot het stel nóg een stapje verder te gaan. Nadia verving Jedidja’s billendoekjes door stoffen doekjes. “Die doekjes bewaar ik in een weckpotje met vloeibare zeep. Dat werkt dus blijkbaar nog beter dan gewone billendoekjes uit de winkel! Die gaan sneller stuk, maar bij deze doekjes blijven de handen helemaal schoon.” Vervolgens, na wel even twijfelen, werd ook het toiletpapier vervangen. “Ik heb twee laagjes stof aan elkaar genaaid”, vertelt Nadia. “Dan voel je ‘het’ er ook niet doorheen.” De stoffen doekjes belanden na gebruik in een emmer en worden – net als de billendoekjes – apart gewassen. Met hun zero-waste levensstijl is familie Eikhoudt al ver op weg om Tiny te gaan. Nadia begon zich ook steeds meer te ergeren aan de grote hoeveelheid spullen in haar huis. Kleding, die ze niet of nauwelijks gebruikten, dat kon prima naar het goede doel. “Ik heb nu zelf bijvoorbeeld drie shirts met lange mouwen. Eén daarvan heb ik aan, één ligt in de was en één in de kast. Al mijn kleding past bij elkaar. Dat maakt het kiezen ’s morgens veel makkelijker.” Veel andere spullen maken ze zelf, geeft Robin aan. “Tandpasta, wasmiddel, handcrème, deodorant. Het zijn allemaal hele simpele ingrediënten én het is niet slecht voor het milieu.”
TINY MET DRIE KINDEREN
Januari vorig jaar werden ze geïnspireerd door hoe anderen Tiny gingen wonen. Maar, dacht Nadia, wij hebben drie kinderen… Dat kunnen wij toch helemaal niet? Robin: “Het idee begon steeds meer te prikkelen. We zijn vervolgens gaan tekenen en berekenen of het allemaal wel past… en ja hoor!” Op een trailer met de ruimte van 3 bij 10,5 meter gaan ze zélf hun Tiny House bouwen en daar blogt Nadia dan ook over. De plannen zijn er, het hout stapelt op. “We gaan verder wanneer we kunnen, maar het vergt wel wat tijd”, zegt Nadia, terwijl ze naar haar pols wijst, die in het verband zit. “Maar voorbereiden is niet alleen het bouwen, hé, dat is ook de levensstijl aanpassen.”Ik ben erg benieuwd wát nou de precieze droom is. “We willen graag dichter bij onze familie wonen, dus dichter bij de Randstad”, vertelt Nadia. “Het liefst staan we op een terrein met meerdere Tiny Houses, waarbij je echt een gemeenschap hebt. Dan kun je samen ook gereedschap delen.” Robin is het daar helemaal mee eens. “Waarom zou je allemaal je eigen gereedschap moeten hebben? Dat is toch nergens voor nodig?” Als laatste vertelt Nadia dat er ook een moestuin staat, “dan kunnen we voor een groot deel van de oogst eten”. Ze pakt de tekeningen van de Tiny House erbij en laat ze zien. “Beneden, rechts, komt de keuken, in het midden de eettafel en aan de linkerkant de slaapkamer voor de kinderen. Boven, aan de linkerkant onze slaapkamer en rechtsboven komt de speelzolder.” Nadia legt vervolgens uit hoe alles gaat passen, welke lades waarvoor zijn en dat ze zelfs ruimte óver heeft. “En wat komt daar?”, vraag ik nieuwsgierig, wijzend naar een soort bak. “Dat is waar we de afvalbakken wilden zetten”, zegt Nadia met een grote lach op haar gezicht. “Maar dat is niet meer nodig, we hebben bijna geen afval meer.”
