In allerlei landen om ons heen hebben de beurzen in de loop van het jaar records gebroken. De 703 punten van de AEX uit 2000 lijkt ooit echter te zijn neergezet in een heel andere tijd. Maar ook de poging om de grens van 600 punten te slechten is historisch. We moeten immers terug naar 2001 om een dergelijke stand op het bord te kunnen vinden. De AEX-index heeft er 18,5 jaar over gedaan om weer op dat oude niveau terug te keren. Zo bezien zouden beleggers die destijds waren ingestapt in al die tijd niet veel opgeschoten zijn.
De realiteit is echter anders. Zo bedraagt het gemiddelde dividendrendement van de AEX een kleine 3,8 procent. Zeker afgezet tegen de rente die u kunt ontvangen op een willekeurige spaarrekening is dat niet te versmaden. Maar stelt u zich eens voor dat een dergelijk dividend ieder jaar niet wordt uitgekeerd, maar wordt herbelegd en dat jaar-in-jaar-uit. Na verloop van tijd gaat dat behoorlijk aantikken. Een kleine rekensom op de achterkant van een sigarendoos maakt veel duidelijk.
Zo werd begin 1983 de voorloper van de huidige AEX, de EOE-index, gelanceerd. Dat gebeurde op een niveau van 45,38 punten, teruggerekend in euro’s want de euro bestond toen nog niet. Puur gebaseerd op koerswinst zou een belegger die destijds was ingestapt en zijn aandelen tot op de dag van vandaag altijd had vastgehouden een rendement hebben gemaakt van gemiddeld 7,25 procent per jaar. Dat 37 jaar lang! Stel dat een belegger destijds een bedrag van 100.000 euro had geïnvesteerd, dan zou dat nu aangegroeid zijn tot ruim 1,3 miljoen euro. Zie daar de kracht van het beleggen op de lange termijn.
Want men kan moeilijk stellen dat het in deze periode allemaal heeft meegezeten. Zo was daar Black Monday, de beruchte oktobercrash van 1987, toen de beurs op één enkele dag met meer dan 20 procent in elkaar zakte. En wat te denken van de internetbubbel van 2000-2003, toen de AEX daalde van 700 naar 218 punten, een daling van ongeveer 70 procent, of van de kredietcrisis van 2008-2009, toen de AEX daalde van 560 naar 199 punten, en crash van 65 procent. Met andere woorden, zeg niet dat ik een gunstige periode heb uitgekozen om de cijfers mooi op te kunnen poetsen.
Maar nu volgt de echte openbaring. Want stel dat de genoemde belegger zijn dividenden de afgelopen 37 jaar had herbelegd. Dan had hij geen gemiddeld jaarlijks rendement van 7,25 procent gemaakt, maar van bijna 9,8 procent. Is dat nu zo’n groot verschil dan? Jazeker. Want 37 jaar lang 2,5 procent meer loopt aardig in de papieren. Zo zou dezelfde belegger met hetzelfde bedrag van 100.000 euro nu zijn uitgekomen op ruim 3,1 miljoen euro. Dat is 2,4 keer zo veel als in de vorige situatie. Sterker nog, na verloop van jaren blijkt dus dat herbelegde dividenden voor het eindrendement belangrijker te zijn dan koerswinst.
Doorgewinterde beleggers weten dit al lang. Einstein noemde dit rente-op-rente-effect ooit het achtste wereldwonder. Het geeft tevens aan waarom adviseurs er telkens op hameren dat beleggers hun resultaten op de lange termijn moeten zien. Resultaten op basis van één of een paar jaar beoordelen is feitelijk onzin. De beruchte crash van oktober 1987 zie je op de lange termijngrafiek van de AEX bijvoorbeeld nauwelijks terug. Het is voor beleggers daarom ook realistischer om te kijken naar de AEX-herbeleggingsindex.
Bedenk dat een index op weg naar de top veel vorige toppen heeft gekend. Zo stond de AEX ooit op 100 punten. Dat verhinderde de index niet door te stijgen naar 200 punten, daarna naar 300 punten, enzovoort. Het realiseren van een nieuwe top is niet meer dan een kleine stap op weg naar nieuwe horizonten.
Fotografie: iStockphoto
