De extended play waarmee Áslaug Vigfúsdóttir onlangs debuteerde is net als haar optreden op Noorderslag in januari dit jaar niet meer dan een stepstone in haar nog jonge muzikale leven. De Utrechtse denkt niet in doelen. “Volgens mij is denken in doelen de kwaal van onze generatie.”
Het interview met de zangeres, songwriter en muziekproducente vindt plaats in een uitspanning aan de rand van het Wilhelminapark in Utrecht. Het park dat indertijd uitgevoerd is in de Engelse landschapsstijl naar ontwerp van Hendrik Copijn, wordt doorsneden door een fietspad, dat op dit vroege tijdstip druk in gebruik is door studenten die tussen De Uithof en de binnenstad fietsen. Terwijl de mist zich heeft samengepakt boven dit park, vult de ruimte van dit etablissement zich met de geuren van koffie en warm appelgebak. Áslaug, die al enige tijd in de stad met de Domtoren woon, opent het gesprek met een bekentenis. De afgelopen weken heeft ze nauwelijks tijd gehad om zich op te sluiten in haar werkkamer om nieuwe songs te schrijven. “Er is behoorlijk veel op me afgekomen”, aldus de 26-jarige Áslaug. Zij is een geboren en getogen Houtense met IJslandse roots, Geïnspireerd door haar familie zat ze op jonge leeftijd achter de piano. Daarna leerde ze gitaar spelen en vloeide de eerste liedjes op papier. Het resultaat is ernaar. Anno 2020 kan Áslaug terugkijken op een mooi jaar. “Ik heb meegedraaid met de Popronde die afgesloten werd in de Amsterdamse Melkweg. Het was bijzonder dat ik hieraan kon deelnemen. Daarnaast trad ik op in het voorprogramma van de Engelse indiepopact The Japanese House en tijdens het Song van het Jaar festival in TivoliVredenburg. Gaaf was ook dat ik samen met 12 andere artiesten door 3voor12 ben uitgeroepen tot de grote muzikale beloften van 2020. Dat competitieve hoeft niet voor mij. Maar het is fijn om deze nominatie op zak hebben. Ik hoop dat het mij weer verder zal brengen.”
Ambacht
Ondanks dat ze een belofte is voor dit muzikale jaar, denkt de nog jonge artieste rationeel en staat ze met beide benen op de grond. In dit gezellige etablissement bedient Áslaug zich van een metafoor waarmee zij in een keer met een mix van twijfel en vastberadenheid haar route in de artiestenwereld als een setje troefkaarten van morgen op tafel legt. “Dat twijfelachtige gevoel kreeg ik pas na mijn studie. De jaren daarvoor was ik behoorlijk zelfverzekerd. In die tijd, op mijn 15e, had ik ook mijn eerste liedje gemaakt: Milky Way. Als ik me concentreer kan ik dit liedje zo weer zingen. Het is een beetje houtje-touwtje. Maar wat geeft het. Als jong meisje vond ik het prachtig. Zolang ik me kan herinneren wilde ik zangeres worden. Je kiest natuurlijk niet voor een muziekopleiding op het Utrechtse conservatorium om daarna te solliciteren naar een baan. Maar na mijn opleiding en een zangtechnische nascholing in Kopenhagen, waarin ik het ambacht om muziek te maken heb geleerd, begon de onzekerheid aan me te knagen. Daar stond ik dan als 21-jarige. Helemaal alleen. Niemand stond op me te wachten. In een poging om mijn weg te vinden in de artiestenwereld, was dit achteraf het eerste obstakel dat ik, net als een groot aantal kunstenaars, moest overwinnen. Ik was dus puur op mezelf aangewezen.” In haar queeste om haar carrière vorm te geven, werkte Áslaug een paar dagen in de week in de horeca. De resterende tijd bracht ze thuis door om aan tafel in eenzaamheid muziek te schrijven. “Als inspiratiebron houd ik me niet perse vast aan specifieke artiesten. Voor mij gaat het meer om de kracht van een song. Ik kan het ene liedje van een bepaalde artiest te gek vinden en het volgende liedje helemaal niks. Al met al werk ik gestructureerd. Of ik vaak tevreden ben over het eindresultaat is natuurlijk altijd de vraag. Maar weggooien is niets voor mij. Ik bewaar alles. Zelfs details en rommeltjes worden opgeslagen.”
Indie
In maart verscheen de eerste extended play van Áslaug. De bezoeker aan youtube.com kon zijn of haar trommelvliezen al enige tijd laten masseren met een voorproefje die uit twee nummers bestond. Een van de nummers is Take From Me. Dit is een prachtig nummer met invloeden uit de eighties en van eigentijdse stromingen vanuit de indie. De teksten zijn doordrenkt met persoonlijke zaken als onafhankelijkheid, voor jezelf opkomen, trouw zijn aan je eigen overtuigingen en vertrouwen op je gevoel. “Mijn teksten gaan over relaties in de breedste zin van het woord. Liefdesrelaties, vriendschappen, familieverhoudingen, maar ook de relatie met jezelf. Daar is iedereen mee bezig. Sommigen hebben er moeite mee. Ik ben daarin geen uitzondering. Het typeert denk ik ook onze generatie die heel individueel is gericht als het gaat om het leggen van fysiek contact. Opmerkelijk is dat dit haaks staat op het gebruik van social media waarin iedereen juist ontzettend veel deelt.”
Voorproefje
Na afloop van het schrijfproces ontdekte Áslaug dat het schrijven van liedjes en het spelen van muziek niet haar enige creatieve uitlaatklep was. Ze leerde ook de visuele aspecten waarderen die vaak bij de muziek horen, zoals muziekvideo’s en fotografie. Dit besef gaf haar nieuwe creatieve energie. “Het uiteindelijke doel is om nummers te maken die zowel pakkend als geloofwaardig zijn zonder deze te generaliseren en al te veel te beperken tot één genre. Bovendien sta ik met mijn band in kleinere popzalen en festivals, zonder zitplaatsen, zodat er op mijn muziek ook gedanst kan worden. Op Noorderslag, heb ik al een mooi voorproefje kunnen geven. Hopelijk volgen er dit jaar meer mooie podia.“
Fotografie: Nico Brons
