Conga’s, bongo’s, timbales, cajons, tamboerijnen, cowbells, djembe’s, tot talking drums en shakers. Voeg daar de exotische quiro, cabas en udu aan toe en voilà, hier staat de ammunitie van Danique Kos die de muzikale feestvreugde nog eens extra opstuwt met haar aanstekelijke glimlach, expressie en levendigheid. “Mijn instrumenten zijn de specerijen die de muziekklanken op smaak brengen.”
Vier jaar geleden sprak uw dienaar met Danique die toen net haar HAVO had afgerond. Het was de vooravond van Amersfoort Jazz. Een festival dat sinds 1979 wordt georganiseerd en een brede programmering kent die bestemd is voor bezoekers uit alle leeftijdsgroepen. Voor het derde achtereenvolgende jaar zou zij op de bühne te staan. Het werd een prachtig optreden. Danique kruidde tijdens haar optreden met haar percussiespel de sound van de Delmontis, een muzikaal verbond tussen Frank Montis op hammondorgel en saxofonist Rolf Delfos. Daarna zou ze haar koffers pakken om voorts met bassist Amé Staal en singer/songwriter Maaike Adegeest een zomers weekje naar Berlijn af te reizen. Ondertussen liep in deze zomer de agenda vol van het toen nog 17 lentes jonge muzikale talent. Een druk bestaan, dus.”
Oefenruimte
Het is vier jaar later. Danique heeft inmiddels haar HBO-diploma op zak en is verhuisd naar Hilversum waar ze in The Rocketeers Music Studio haar oefenruimte heeft. Het is allemaal snel gegaan met de geboren Leusdense die op 20 mei 2006 wordt gepakt door de sound van meidengroep Treble uit Limburg die als zeventiende deelnemer haar klanken laat horen tijdens het Songfestival in Athene. ‘Ramaganana’ heet het nummer met zelfbedachte taal. “Ik vond het destijds indrukwekkend dat de groepsleden van Treble zichzelf konden begeleiden met een percussie instrumenten waaronder een Afrikaanse trommel de djembè”, aldus Danique te midden van haar instrumenten. “De Limburgse groep viel buiten de prijzen maar ik werd aangetrokken door de instrumenten en het geluid ervan. Ik weet nog dat ik een paar weken na het Songfestival samen met mijn moeder naar een concert van de Limburgse band ben geweest. Na het optreden kocht ik kleine djembé. Met de handtekeningen van Treble. Dit was de start en inspiratie van mijn carrière. Tijd om de grenzen te verleggen.”
Los Angeles
Ze kreeg in Leusden les van de Angolees Mandingo Tingana Victor en kreeg op haar elfde jaar de gelegenheid om op het Koninklijk Conservatorium Den Haag haar spel verder te verbeteren door de Senegalees Aly N’Diaye Rose. “Ik heb daar de techniek en ritmes van djembé en sabar geleerd”, vertelt Danique. “Om mijn repertoire te verbreden leerde ik ook op balafon, sabar en doundoun spelen die nauw zijn verweven met de Zuid-Amerikaanse muziekcultuur. Maar de wereld van de percussie ging pas voor mij open toen ik bij Eddie Conard mocht studeren. De van oorsprong Amerikaanse percussionist woonde sinds de jaren zeventig in Nederland en speelde mee op albums van vele Nederlandse en buitenlandse artiesten, onder wie Jan Akkerman, Anouk, Sting en The Tramps.” Het talent van Danique bracht haar in 2013 in Los Angeles waar ze meedeed aan het World Championship of Performing Arts. Het leverde haar een finaleplaats op en een scholarship van een maand in het Conservatory for Dramatic Arts in New York.”
Collegebanken
Vanaf dat moment begon is de muziekcarrière van de geboren Leusdense in een stroomversnelling gekomen. Zeker toen Danique mocht meedraaien met Dames Draaien Door, een artist agency die de beste vrouwelijke Nederlandse DJ’s, musici en vocalisten vertegenwoordigt. Het draait om het creëren van een unieke mix van live entertainment en elektronische muziek. “Dat was heel vet”, aldus Danique die tegelijk haar bewonderingswaardige glimlach toont. “Zeker toen ik met deze groep een avond bij een omvangrijke organisatie muzikaal mocht inkleuren. De shows werden groter. Maar ook het aantal opdrachtgevers nam toe. Ik ging mij nog meer ontwikkelen en volgde masterclasses en lessen van meer percussietoppers zoals Martin Verdonk en Jeroen de Rijk. Het vergde toentertijd wat geschuif met tijd en studieboeken want ik volgde ondanks de toenemende drukte mijn studie op het HBO. Uiteraard was het lastig om alles te combineren. Desondanks maakte ik mijn studie af en startte in de tussentijd mijn eigen muziekbedrijf en volgde mijn droom. Zeker toen ik als invalkracht in het orkest zat bij Stage Entertainment dat theaterproducties als Mamma Mia en On Your Feet in het Beatrixtheater in Utrecht opvoerde. In de Domstad was ik precies op de juiste plaats en het juiste moment. Via een contact in het orkest kreeg ik een tip om in Cuba mijn vaardigheden op percussie nog verder te versterken.” Het muzikale bezoek aan dit land bracht. haar in de ‘collegebanken’ van onder meer de voormalige Grammy Award-winnaar Changuito.
‘Slaps’
“Als percussionist raak je nooit uitgeleerd”, vervolgt Danique die in een groezelige buurt in Havanna muzikaal werd bijgespijkerd door Changuito. “Wat ik daar heb geleerd vertoont grote overeenkomsten met fietsen. Ik heb bij deze Grammy Award winnaar opnieuw leren fietsen. De transitie begon bij het zitten tot en met de Cubaanse handtechniek die mij, na een reeks van afkeurende blikken, de mooiste patronen leerde slaan. Het was een streng muzikaal regiem. Daarnaast heb ik ook bij Yoraldy Robles les gehad. Kortom, op de terugvlucht naar Amsterdam leek het net alsof ik op Cuba de resetknop had ingedrukt om de conga te bespelen.” Voor het geestesoog tikt ze met haar beide handen op de conga. De trommelvliezen worden gemasseerd met de Cubaanse ‘slaps’ die zij met alle onderdelen van haar handen voortbrengt. Soms vliegensvlug. Ze komt nog even terug met de fiets die zij als metafoor gebruikt voor de muzikale transitie. “Ik heb in Cuba als het ware leren fietsen op heel dunne bandjes. Als je het niet probeert, weet je het niet.”
Duizendpoot
Het was een verrijking om, zoals ze zelf formuleert, straks de beste entertainende percussionist te worden. “In Cuba behoor ik tot de Keuken Kampioen Divisie maar in Nederland ben ik inmiddels runner-up bij de top 10 percussionisten. Ik vind het heerlijk om mijn muzikale avonturen te delen met het publiek. Te midden van het orkest of andere muziekgroepen. Samen met anderen muziek maken is heerlijk. Ik ondersteun de muziek met ingrediënten die de muziek kunnen kruiden. Ingrediënten waarin bepaalde boodschappen liggen verborgen. Een percussionist behoort immer met beide handen, ammunitie, het gehoor en expressie een duizendpoot te zijn. En dat ben ik.”
Fotografie: Nico Brons
