‘The Red Album’ en ‘The Blue Album’ van The Beatles. Het zijn de bekendste verzamelalbums ooit. Velen zullen zo hun favoriete periode hebben, maar het valt niet te ontkennen dat de combinatie van beide albums een inspiratiebron is met een onbegrensde houdbaarheidsdatum. Ook voor singer-songwriter Marike Jager. “Beide albums waren een fijne entree toen ik elf jaar was.”
Jager voelt zich duidelijk op haar gemak in haar studio aan huis dat ooit een meisjesschool was. Het is haar muzikale snoepwinkel die ondergebracht is in een leslokaal met ouderwets afmetingen. Het zonlicht dat via grote raampartijen naar binnen valt, beschijnt te midden van een heerlijk georganiseerde chaos onder meer een piano en legio gitaren. In vele opzichten is in deze ruimte veel gebeurd. Behalve de geboorte van twee van haar drie kinderen is hier een groot deel van het repertoire gecomponeerd. De kruitdampen voor de voeding van haar vijfde CD, die na de zomer verkrijgbaar is, lijken hier net opgetrokken te zijn. “Het is vijf jaar geleden dat The Silent Song verscheen”, steekt de geboren Amersfoortse van wal. “Daarna heeft vooral het moederschap voorrang gekregen. In 2018 heb ik de draad weer opgepakt met het schrijven van songs.”
The new sound in your face
Van meet af aan wilde ze haar muzikale koers wijzigen. “Mijn laatste plaat ‘The Silent Song’ was heel akoestisch en intiem”, legt Jager uit. “Ik vond het heel intens om die plaat te spelen in theaters en kerkjes. Maar ik kreeg langzaam behoefte aan iets heel anders. Toen ik afgelopen zomer op een festival stond kreeg ik enorm de kriebels om weer lekker buiten te spelen. Ik vroeg me toen letterlijk af, naar welke band zou ik gaan kijken? Wat wil ik horen? Nou, dat ben ik vervolgens de muziek waar ik behoefte aan had, zelf gaan maken. Ik stapte over van akoestisch naar dansbare nummers. Het voelt voor mij als een debuut. De transitie heeft te maken met de energie die ik in de afgelopen jaren heb opgebouwd. Dat moest na drie zwangerschappen eruit. Bovendien had ik me voorgenomen om in de zomer van 2019 volop op te treden tijdens buitenfestivals. De single Another River is daar bijvoorbeeld uitstekend geschikt voor. En dat gaat dus gebeuren.” Op de MacBook activeert ze het nieuwe opzwepende en dansbaar geluid waarin snaren, synths en eigenhandig gebakken samples dwars door elkaar heen lopen. Denk aan Jack White, Beck of Talking Heads en niet in de laatste plaats aan het dansen op een zonovergoten festivalterrein. Prikkelend en uitdagend. Kortom, in your face, zoals ze dat zelf uitdrukt. Dat bleek wel in april toen Jager in Paradiso in Amsterdam, EKKO in Utrecht en Merleyn in Nijmegen haar publiek klaarstoomde met haar nieuwe sound. “Ik speel met een fantastische band met Martijn Bosman op drums, Erik Harbers op bas en Gijs Coolen op gitaar en synths.” Het resultaat is dat bijvoorbeeld de live-versie van Another River heftiger klinkt dan op de plaat. En dan te bedenken dat de allereerste versie van dit nummer, dat zij in 2013 schreef, veel overeenkomsten heeft met de gevoelige houtvuurmuziek van onder meer de Zweedse singer-songwriter José González. “Achter elk nummer schuilt een verhaal. Dat is ook met Another River het geval. Ik heb dit nummer gemaakt op een akoestische in een lemen tuinhuisje dat achter dit pand staat. Dat huisje heeft een geweldige galm. Dat nummer heb ik in de computer geladen. De klank inspireerde maar ik wist niet wat ik ermee aan moest. Mijn producer Paul Willemsen heeft wat strijkers aan de de sound toegevoegd en het tempo flink opgevoerd. Zo heeft dit nummer zich ontwikkeld. Dat geldt ook voor de teksten.. Ik merk dat ik me graag laat inspireren door mensen waarin iets net niet helemaal klopt. Noem het buitenbeentjes. Ik ben erachter gekomen dat de teksten gewoon over mezelf gaan.”
Uitgedaagd
Zij heeft zelf het gevoel dat ze door haar onzekerheid behoort tot het grote leger der buitenbeentjes. Als jong meisje voelde zij zich aangetrokken tot podiumkunsten nadat ze met haar moeder in het theater De Lieve Vrouw in Amersfoort een balletvoorstelling had gezien. “Ik voelde bij mij energie opkomen toen ik dat zag”, bekent ze. “De energie durfde ik pas te tonen in mijn studententijd in Maastricht waar ik gezondheidswetenschappen studeerde. Mijn eerste optreden was in Kumulus, een open podium voor studenten. Voor mijn gevoel had ik in de aanloop naar het optreden zeker een week niet gegeten van de spanning. Ik stond 15 minuten op de planken. Ik zong onder meer Lizzy. Dit is mijn eerste liedje dat ik ooit tijdens een vakantie in Zuid-Afrika scheef. Ik heb ook dit nummer vanuit mijn hart geschreven en mijn stem zong het. Dankzij de complimenten die ik kreeg, leefde ik een week lang in een roes. Later heb ik nog een paar keer in Kumulus opgetreden. Ik denk dan vaak terug aan mijn debuut en de onzekerheid die daarna langzaam verdampte. Langzaam, want ik ben eigenlijk nog best wel een beetje onzeker.” Nadat Jager in 2003 de Grote Prijs van Nederland won in de categorie singer-songwriter, verscheen in de zomer van 2006 haar eerste album: The Beauty Around, dat bekroond werd met een Essent Award. De grote kracht van haar songs is de mix van de soms complexe maar daardoor verrassende structuren die zij als kind oppikte tijdens de eindeloze draaibeurten van ‘The Red Album’ en ‘The Blue Album’ van The Beatles. “Een liedje is een couplet, couplet refrein, instrumentaal, refrein klaar. Ik ben grootgebracht met het experimentele van een liedje. Als ik daarna een verhaal zing dan wil ik het niet zo snel onderbreken met een refrein. Zo bedachten The Beatles nieuwe structuren. Dat geldt ook voor artiesten als Jack White, Beck en ga zo maar door. Voor mijn nieuwe album heb ik me uitgedaagd. Het is uptempo. Het maken ervan is een stuk lastiger. Natuurlijk ben ik in bepaalde nummers vastgelopen. Dan is er maar een remedie: even sporten. Het heeft geholpen. Luister maar. We gaan in de zomer veel toeren. We staan op verschillende festivals en dan komt in september de nieuwe plaat uit. Daarna gaan we een grotere tour doen. Ook dan zullen we merken dat de songs zich continu ontwikkelen. Na een jaartje op het podium kan de klankkleur totaal anders zijn. De aanloop naar de festivals beschouwen we dus maar gewoon als een soort opwarmertje voor een mooi jaar. We gaan knallen.”
Fotografie: Nico Brons
