De beroemde oneliner ‘dit is een goed stel, hoor’ die Theo Reitsma op het EK voetbal in ’88 uitte, zou ook moeiteloos opgaan voor het Nederlandse producertrio Kraak & Smaak. Ze gaan zoals het wordt genoemd ‘met een opzwepende mix van elektronische funk, samples en breakbeats als future funk’ door het muziekleven. Of… “Het kan zomaar zijn dat we volgend jaar een CD uitbrengen met soundtrackachtige jazz.”
Dit zegt Wim Plug die ooit als dj Dr. Fröbel door het clubleven ging en met het Polyvinyl Big Band Multimedia Orkest de muziek verzorgde bij stomme films. Hij is een van de vleesgeworden ingrediënten van de Leidse band die met Mark Kneppers en Oscar de Jong vanaf 2003 op smaak is gebracht. “Het is allemaal begonnen in Grand Café De Burcht”, steekt Wim, die ooit bij de universiteit werkzaam was, van wal. “We raakten met elkaar in gesprek. Ik kende Mark. Ik heb met hem gewerkt en hij was destijds een bekende in het Nederlandse clubcircuit als dj Pim van het duo Wipneus en Pim. Oscar was in die tijd een keyboardtalent aan het Rotterdams conservatorium. Ik timmerde net als Mark als dj aan de weg met sounds en samples. We hebben dus in de uitspanning de koppen bij elkaar gestoken en voorts op de bonnefooi begonnen. Iedereen weet dat als je ergens op de bonnefooi naar toe gaat, je doorgaans vertrekt op goed geluk. We keken wel waar het schip zou stranden. Als dj draaide ik onder de rechtspersoon Kraak & Smaak, afgeleid van krakende platen en smaakvolle muziek. Toen we debuteerde met een extended play waarop onder meer Money In The Bag stond, hebben we de bandnaam aangehouden. Ja, Kraak & Smaak wordt wat ongelukkig uitgesproken als je airplay hebt in Angelsaksische taalgebieden. En laat nu in Engeland onze debuutplaat als eerste aanslaan.” Het genre van de a-symetrische beats en de funky syncopen beleefde haar renaissance. Het trio maakte verschillende singles voor het Londense Jalapeno label. Tegelijkertijd werden ze gevraagd om onder andere werk van Mark Rae van Rae & Christian te remixen. “De eerste geluidsdrager heeft ons op heel wat internationale podia gebracht voordat we in Nederlands doorbraken”, weet Mark die onderdeel werd van een band die snel één van de hotste live en dj acts werd in de internationale dancescene. “Ook in Amerika waar we in een reeks van grote steden op de planken stonden. Om de vrije tijd goed in te vullen, konden we via bookers optreden in zaaltjes van kleine gemeenten rondom de grote metropolen. Een uitkomst voor uitbaters die op een doordeweekse avond niets hadden geboekt. Het is voorgekomen dat we in kelders speelden voor anderhalve man en een paardenkop.”
Synergie
Het succes van het trio is de onderlinge synergie. “We maken de muziek samen”, vertelt Oscar terwijl hij in de studio net de swingende instrumentale aanloop van het nummer In Plain Sight heeft afgerond. “Mensen vergissen zich vaak in de toegevoegde muzikale waarde van de dj. Ik heb daar veel van geleerd. Het is namelijk een misverstand dat een producer daarin een rol speelt. Hij is degene die geen noot kan spelen en louter gefocust is op zijn of haar mengtafel. Enfin, elk nummer is een soort eenpansgerecht. Met z’n drieën brengen we de muziek met onze ingrediënten op smaak. Na het luisteren ervan wordt er nog een instrument of wat dan ook aan toegevoegd of weggelaten. Omdat we geïnteresseerd zijn in veel genres zijn die nummers die we maken ook heel divers.” Welke van de zes platen je ook beluisterd, er zit behoorlijk wat variatie in: van funk via latin in vijfkwartsmaat tot en met de afwisseling tussen instrumentale tracks en pop-achtige nummers met een gastzangers.
Hall & Oates
De zesde CD heet Pleasure Centre. Het schilderij dat het trio heeft gekozen als illustratie van de nieuwe geluidsdrager is afkomstig van de tekentafel van George Wylesol. De Amerikaan die bekend werd met zijn werk voor The New York Times, The Telegraph, de voorpagina van The Guardian heeft overigens alle illustraties voor dit album gemaakt. Volgens Mark, die naast zijn werk als muzikant twee platenzaken runt, heeft de totale productie een jaar geduurd. Het resultaat mag er zijn. De muziekpers oordeelde zeer positief. Het is een glorieus album vol toekomstige classics met een mix van funky, dansbare jams en meer relaxte downtempo tracks. „Het is een mooie mix van westcoast indie en de bekende elektronische funksound uit de 70’s en 80’s met soms invloeden van Hall & Oates, Sly and the family Stone en Funkadelic”, legt Oscar uit. “De demo’s werden ontwikkeld en opgenomen in de eigen studio in Leiden, waarna we voor een maand naar Los Angeles afreisden om daar samen te werken met bekende artiesten als Wolfgang Valbrun.” Er zijn ook gastvocalisten. Een van hen is de Britse soulzangeres Izo Fitzroy. Voor haar tweede album werkte Izo samen met onder andere Kraak & Smaak en Smoove & Turrell. Zij zingt op het nummer ‘Sweet Time’. “We hebben in L.A. nummers voltooid als Don’t Want This Be Over en Same Blood . Natuurlijk zaten er heel wat mislukkingen tussen. Dat hoort erbij. Aan sommige nummers hebben we eindeloos gebouwd en gepuzzeld. In Plain Sight daarentegen was in een mum van tijd klaar. Ik zat achter de toetsen, hoorde de vette klank en het was nagenoeg afgerond. Met dit nummer beginnen we ook onze huidige shows. Voorlopig hebben we geen tijd om aan ons zevende album te beginnen. Daar moet je gewoon weer een aaneengesloten periode zonder verstoringen voor reserveren. We willen namelijk zoveel mogelijk platen maken en tal van verschillende dingen doen.” Hij draait zich om en zit weer achter de toetsen en computerschermen voordat over een paar uur het trio een optreden heeft in TivoliVredenburg in Utrecht. Het begin van het openingsnummer wordt met weinig kraak maar met veel smaak opgediend: In Plain Sight. Het is de ultieme Leidse sleutel van de live concerten die de trommelvliezen aangenaam doen masseren. Een toegankelijke en afwisselende mix van funky, dansbare jams en meer relaxte downtempo tracks. Of de band deze succesvolle sound doorzet is maar helemaal de vraag. Muziekfreaks blijven verbazen. “We doen waar we zin in hebben”, besluit het trio in hun inspirerende studio eensluidend.
Fotografie: Nico Brons
