‘This young girl sang some songs that made my heart drum. If she was anywhere around me, I’d go see her ev’ry night.’ Deze vleiende woorden van de Amerikaanse bluesmuzikant Seasick Steve waren gericht aan het adres van de 25-jarige Judy Blank. Een Nederlandse singer-songwriter die bezakt met dromen, nieuwsgierigheid, een flinke portie ondernemerschap en een prachtstem haar weg heeft gevonden.
Het Louis Hartlooper Complex in Utrecht is een rijksmonument in de tijd van de Amsterdamse School waar sinds 2004 een film- en cultuurcentrum is ondergebracht. “Ik kom hier vaak”, opent Blank, die zich bedient met een vlotte babbel. “Ik houd bij voorkeur van Engelstalige arthousefilms omdat ik de taal mooi vind. Ik haal er veel inspiratie uit voor mijn songteksten. Het is een taal om signalen goed tot uitdrukking te brengen, die daardoor voor elk persoon weer een ander gevoel oplevert.” Als kind dat opgroeide in het Gelderse Aalst droomde ze ervan om schrijfster te worden. Maar op het moment dat Blank zich steeds meer met muziek bezighield, heeft ze die droom gecombineerd met muziek om haar gevoelens om te zetten in een liedje. “Daar ben ik mee doorgegaan ondanks het feit dat ik geen muzikale opvoeding heb gehad. We hadden een piano en mijn moeder vond het fijn al ik erop speelde. Vanaf mijn veertiende kreeg ik ook les. Rockmuziek was echter vanwege haar geloofsovertuiging not done. Dat vormde overigens voor mij een voedingsbodem om tegengas te geven. Zo heb ik eigentijdse muziek ontdekt. Het bracht mij bijvoorbeeld bij de muziek van Green Day. Zij hebben ijzersterke, herkenbare liedjes gemaakt die me haast dwongen om mee te zingen.”
Improviseren
Blanks fascinatie voor muziek kwam pas echt op stoom toen ze als 16-jarige voor het eerst naar het driedaagse Lowlands ging. “Ik had in de aanloop een heel schema gemaakt met de artiesten die ik interessant vond”, vertelt ze. “Denk aan Agnes Obel, The Offspring, DeWolff, Arctic Monkeys of Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Al mijn verwachtingen waren toen ingelost. En dat gold zeker toen ik de Amerikaanse alternatieve-rockband Young the Giant zag en hoorde. Muziek die ik daarna op piano probeerde na te spelen. Ondanks de pianolessen weigerde ik om noten te lezen. Ik improviseerde liever en zo ontstonden ook mijn eerste liedjes, ofwel zielenroerselen van een opgroeiende puber over onderwerpen als onbeantwoorde verliefdheden.” Aangetrokken door met name workshops in Xinix, een poppodium in Nieuwendijk, trad ze als frontvrouw op in verschillende bandjes voor een volle zaal. Na het behalen van haar HAVO-diploma volgde een tussenjaar waarin haar wil om in de muziek actief te zijn, manifester werd. Ze droomde ervan om een plaat te maken. Daar stond ze als 18-jarige helemaal alleen voor. In een poging om haar weg te vinden in de artiestenwereld, was dit een obstakel dat zij met een flinke ondernemersgeest en durf overwon. Haar plaat is er ook daadwerkelijk gekomen. In 2014 debuteert ze met When The Storm Hits. Het zijn overwegend pianoballads. Dit instrument zou ze niet lang daarna terzijdeschuiven.
Nashville
Na het overbruggingsjaar volgde Blank de reguliere studie Docent Muziek aan het conservatorium in Rotterdam met een stage als slotakkoord. “Via een Amerikaanse die ik op Lowlands onmoette, kon ik in Louisiana op Welsh Elementary School in Jennings, nabij New Orleans mijn stage lopen. Ik leerde daar gitaarspelen. Opvallend was dat de kinderen met slechts drie akkoorden prachtige melodieën konden zingen. Simpele liedjes met slechts drie akkoorden zitten ook diep geworteld in de Amerikaanse muziekcultuur. Je hoort het terug bij onder meer Bob Dylan, Hank Williams en Woody Guthrie.” In Amerika schreef ze een paar liedjes. Behalve tijdens zogenoemde open mic-avonden trad Blank op in lokale koffiezaakjes, waar de nieuwe gitaarliedjes met open armen ontvangen werden. Terug in Nederland ging de Utrechtse door met optreden totdat ze de gelegenheid krijgt om een tweede album op te nemen. “Dat gebeurde in Nashville”, legt Blanks uit. “Uitgerekend in de stad waar een van mijn idolen woont en werkt: Oliver Wood van The Wood Brothers. Via hem heb ik een rondleiding gekregen in de Southern Ground Studios. Daar ontmoette ik producer Chris Taylor (Elle King, Miranda Lambert, The Wood Brothers) met wie ik een EP heb opgenomen. Een paar maanden later ben ik teruggegaan en heb ik die aangevuld met nieuwe opnames, waardoor het een langspeler werd: Morning Sun.” Morning Sun is een eigenwijs Americana-album, en kreeg zeer goede recensies in zowel binnen- en buitenland. Het succes van de plaat zorgde voor volle zalen in Nederland, supportshows voor Amerikaanse artiesten door heel Europa, en bezorgde haar zelfs een plek op grote Amerikaanse showcasefestivals SXSW en AmericanaFest. De plaat herbergt prachtige songs, zoals Tangled Up in You waarin ze drie minuten lang je vast weet te houden met haar verhaal over de liefde. Tijdens het nummer I Got A Man krijg je gewoon zin om mee te swingen en te klappen. Bezakt met dromen, nieuwsgierigheid, een flinke portie ondernemerschap en een prachtstem gaan we nog veel van Blank horen.
Fotografie: Nico Brons
