Naast een patatje mag er best een patatje oorlog geserveerd worden. Dit is de metafoor die op het oog of op het gehoor niet naadloos lijkt te passen bij de gevoelige snaren van de harp. Ja, dus. Remy van Kesteren weet dankzij een introspectie met de Franse harpiste Isabelle Moretti met dit snaarinstrument zijn muziek tot of buiten de lijntjes in te kleuren. Het resultaat: Een heerlijke massage voor de trommelvliezen.
Achter in de tuin van zijn stadswoning in Amsterdam heeft Van Kesteren een schuur omgebouwd tot oefenruimte. Na binnenkomst stuit de bezoeker op onder meer twee immense pedaalharpen, wat elektronica en snoeren die als gekleurde spaghettislierten op de vloer kronkelen. Aan de muur hangen verschillende foto’s die op het oog in een vogelvlucht de nog jonge carrière van de geboren Zeistenaar laten zien. Terwijl de 31-jarige musicus met elegante bewegingen op zijn versterkte harp de klankkleuren voortbrengt van het nummer Amber dat hij maakte voor de animatiefilm ‘An alternative soundtrack to the motion picture The Red Turtle’ dat pas verkrijgbaar is via Snowstar Records, valt het geestesoog op een fraaie foto. Deze foto toont een jonge krullenbol die op zijn harp speelt en hoopt op een toekomstig moment waarop alles op zijn plaats valt. “De droom die ik toen volgde was een carrière in de klassieke muziek”, vult Van Kesteren vanaf zijn stoel die hij achter zijn harp heeft geschoven. “Op de foto wilde ik geheel naar het voorbeeld van violiste Janine Jansen soleren met alle grote orkesten van de wereld. In alle mooie concertzalen die er maar zijn. De droom kon niet snel genoeg uitkomen en ik deed er alles aan om die droom waar te maken.” Toen de Amsterdammer tien jaar was kreeg hij een keer per week les op de talentafdeling van het Utrechtse conservatorium. Op zijn 14e deed Van Kesteren mee aan concoursen en een jaar later speelde hij bij de doopplechtigheid van prinses Amalia gevolgd door zijn debuut in het concertgebouw in Amsterdam op zestienjarige leeftijd.
Parijs
Elke dag in de week oefende hij op zijn harp. Het resultaat was er naar. Hij won diverse prijzen zoals de Elisabeth Evertsprijs en het Prinses Christina Concours. “Pas toen ik in 2013 in het Amerikaanse Bloomington, Indiana de USA International Harp Competition won ging het pas echt los”, aldus Van Kesteren die zeer toepasselijk op zijn harp de tonen inzet van zijn compositie Walking Across The Atlantic die ook onderdeel is van de animatiefilm ‘An alternative soundtrack to the motion picture The Red Turtle’. “Al met al gaf ik op mijn 24ste jaar circa 200 concerten op buitenlandse muziekpodia. Prachtig. Maar ergens van binnen kwamen er haarscheurtjes in mijn droom. Was dit mijn bestemming?” En dan komt het moment van zijn muzikale omkering. Het gebeurde in Parijs in het laatste jaar van zijn opleiding aan het conservatorium. Van Kesteren komt in contact met een wereldvermaard harpiste: Isabelle Moretti. Zij is geregeld te zien en te beluisteren in bekende concertzalen als de Wigmore Hall in Londen, Musée d’Orsay in Parijs en de Alice Tully Hall van het Lincoln Center in New York. “In de eerste sessie met haar raakte ik slechts een paar snaren aan van mijn harp om het pianostuk van Shostakovich, een prelude in E-klein voor haar te spelen. Ik moest van Moretti stoppen om voorts met haar een gesprek te voeren. Ze vroeg waarom ik haar had bezocht, waarom ik dat stuk wilde spelen en waarom ik eigenlijk muziek wilde maken? Heftig dus. Ze kroop als het ware mijn ziel in. Dit heeft mij aan het denken gezet. De volgende dag sloeg ik thuis dezelfde partuur van Shostakovich open, begon te spelen en merkte dat alles anders klonk. De muzikale draai om mijn oren van Moretti heeft mijn carrièreroute een wending gegeven. Uiteindelijk leidde het ertoe dat ik afstand nam van het klassieke werk en me ben gaan toeleggen op het ontdekken van de symbiose tussen de klanken van de harp en de uiteenlopende moderne muziekstijlen. Ik ontdekte dat mijn harp ook lelijk mocht klinken om te bereiken wat ik wilde. Rauwheid in het geluid, een schurend randje. Dat wilde ik vinden. Bovendien werd ik aangetrokken door instrumenten die ik niet kan spelen en waarover ik geen controle had.”
Eric Vaarzon Morel
“Ik wist dat deze transitie mij gelukkiger kon maken”, duidt Van Kesteren. “Zo kreeg ik van flamencovirtuoos Eric Vaarzon Morel op het conservatorium in Amsterdam de gelegenheid om een aantal van zijn technieken te doorgronden. Bepaalde speelpatronen kunnen op logischerwijs een gitaar worden uitgevoerd, maar op een harp is dat even wat lastiger. Ook trompettist Eric Vloeimans kwam op mijn pad. In het televisieprogramma De Wereld Draait Door werden we muzikaal aan elkaar gekoppeld. Het leuke is dat die samenwerking uitmondde in een tour langs een groot aantal concertgebouwen in Europa. De afstand tussen mijn muziek en de klassieke werken werd gaandeweg steeds groter. Dat gold zeker toen ik voor het platenlabel Deutsche Grammophon de CD Shadows opnam.” In een recensie uit de Trouw kunnen we opmaken dat de recensent even de gekozen routing van Van Kesteren kwijt is. ‘Het titelstuk, met fraaie koortjes van co-producer Fin Greenall, bekend van de indiepopgroep Fink, is prachtig’, aldus de recensent. ‘Op de navolgende negen instrumentale stukken speelt hij harp, maar niet meer zoals vroeger, toen hij stukken van veelal dode componisten uitvoerde. De plaat roept twee dwingende vragen op. Is dit nog wel klassieke muziek?’ “De eerste uitvoering van de plaat Shadows vond dan ook niet plaats in het Concertgebouw maar in Paradiso”, duidde hij. “Ik stierf duizend doden. Maar toen ik daar speelde voor een uitgelaten publiek was ik zo gelukkig als ik niet eerder was. Dat gevoel werd nog sterker toen ik mocht invallen op Best Kept Secret nabij Beekse Bergen. Vierduizend pop- en rockliefhebbers gingen uit hun dak. Er kwam bovendien enorm veel energie uit het publiek. De transitie was een feit.” Van Kesteren is doorlopend bezig nieuwe stijlen te doorgronden. Zo ontdekte hij met S10 – Stien den Hollander – de vervlechting van zijn muziek met hiphop. Voorlopig is de Amsterdammer nog niet uitgeleerd om met gracieuze armbewegingen zijn tien vingers over de fijne en veelal versterkte snaren te trekken. “Ik voel me net een muzikale toerist. Ik geniet ervan.”
Fotografie: Nico Brons
