Somtijds drukt een kunstenaar de resetknop in. Kijkend in de spiegel borrelen dan gewetensvolle vragen op: wie ben je, waar ga je voor en wat zijn de uitdagingen en tegen welke prijs? De antwoorden bepalen de routekaart die hij of zij in de wereld van morgen gaat volgen. Voor Diggy Dex klinkt deze introspectie als muziek de oren. “Het is altijd goed om even afstand te nemen van de carrousel van het leven waar we ons in bevinden.”
“Het leven is een ongoing looping”, opent Diggy Dex, het alter ego van Koen Jansen het gesprek in de fotostudio van Nico Brons op de verdieping van een voormalig Amersfoorts bankgebouw. Vanuit het raam is de dynamiek van ‘zijn’ stad zichtbaar. “De levendige van deze stad, waar ik al jaren onderdeel van uitmaak, is een van de inspiratiebronnen voor mijn liedjes. Ik kan ervan genieten om te midden van de drukte bijvoorbeeld op een bankje te zitten. Het is heerlijk om naar de mensen te kijken. Ik kan me ook niet voorstellen dat er kunstenaars zijn die zich drie jaar lang willen en kunnen laten opsluiten in een hutje op de hei om de nodige inspiratie te tanken.” Het is duidelijk waar de geboren Leusdenaar een deel van zijn inspiratie als songwriter/rapper opsnuift. Muziek die sinds zijn entree als soloartiest in de muziekbusiness in 2006 met de CD Verhalen Vanuit De Sofa niet direct in een hokje is te vangen. Dankzij zijn voorliefde voor het Vlaamse en zeker het Frans lied, leveren de zestien muzikale creaties die op zijn debuut staan hem de geuzenaam ‘chansonrapper’ op. Drie jaar na zijn debuut kwam zijn grote doorbraak met de remix van het liedje Slaap lekker (Fantastig Toch) met en van de Vlaamse zangeres Eva de Roovere. “Ik was 29 jaar toen ik dit nummer van haar hoorde”, blikt Dex terug. “Het werd een hit in Nederland en België. Bovendien verscheen dit nummer op mijn derde album Lange Nachten, Korte Dagen. Het succes opende voor mij deuren naar nieuwe ruimten in een andere wereld. Het succes had ook een keerzijde. Ik voelde dat de druk op mijn schouders behoorlijk toenam. Grote verwachtingen beklemmen mij nu eenmaal. In die periode was het dus tijd voor introspectie. Ik heb namelijk een sterke drang naar autonomie. Vrijheid. Als kind had ik dat ook in mijn geboortedorp Leusden. Het was voor mij een grote groene speeltuin. Daarna verlegde ik mijn grenzen via Amersfoort waar ik heel wat bierdrinkende en blowende uurtjes heb doorgebracht in The Flame op de Arnhemseweg, naar Amsterdam waar ik sociologie, antropologie en filosofie studeerde op de Vrije Universiteit. De studie vond ik leuk. Minder fijn was de ontdekking dat de academische wereld in een op zichzelf staand milieu verkeert. De studie heb ik uiteraard afgerond maar ik had geen enkel plan om werk te vinden dat aansloot op mijn studie.”
Jongens en vrienden
Dex zette zijn passie voor de muziek voort die hij voor mijn studie in Amersfoort had ontdekt. Hij schreef destijds voor De Amersfoortse Coöperatie; een vriendenband die als DAC door het muzikale leven ging. En hoe. In de eerste vijf jaar van het nieuwe millennium was dit een populaire rapcrew van Nederland. “Het was een geweldige tijd. Voor een krat bier traden we op. Bovendien ontbrak vaak de balans in onze optredens. In de eerste tien minuten gaven we alles. Dat was niet verstandig als je een uur moet optreden. Ach, we waren jongens én vrienden en dat is gelukkig na 2005 toen iedereen zijn eigen weg is gegaan, zo gebleven”, duidt Dex die na zijn studie en zijn doorbraak met Eva de Rovere in 2009 successen oogst “Ik heb nu zes platen uitgebracht. De zevende plaat is in het najaar gepland. Sinds de laatste twee geluidsdagers speel ik met Darin Guermonprez, Marcel Tegelaar en René van Mierlo die ook Stef Bos op gitaar begeleidt. De nieuwe plaat waar ik aan werk sluit mooi aan bij zijn levenswandel waarin ik de wereld weer door frisse ogen zie. Het komt in een mensenleven vaak voor dat je een gevangenen bent in je eigen leven. Druk, druk, druk… Iedereen kent dit. Dan is het verstandig om even uit je carrousel te stappen zodat je het leven kunt relativeren. Dat gevoel van vrijheid is fijn. Dat ervaar ik ook bij mijn optredens en het opnemen van een plaat die net als de vorige producties een tijdsbeeld is hoe ik nu in het leven sta. Het zijn relatief korte nummers die ook aansluiten bij de behoefte van de eigentijdse luisteraar. Muzikanten worden immers door bijvoorbeeld Spotify in het keurslijf gedwongen. Lange intro’s behoren langzaam tot het verleden. Het lied moet direct beklijven en – last but not least – naar ieders keel grijpen.” Vooruitlopend op zijn nieuwe geluidsdrager ‘chansonrapt’ hij de eerste regels in van zijn nieuwe pennenvrucht die hij met dat kenmerkende en fijnbesnaarde stem overbrengt naar de trommelvliezen van een schrijver en een fotograaf op de verdieping van een verlaten bankgebouw.
‘Ik weet nog goed als de dag van gisteren;
Het bericht dat ik van je kreeg;
Ik had nog gehoopt dat het goed zou komen.
Totdat het ongeneesbaar bleek.
Wat moet je dan, wat zeg je dan;
Als het leven met de dood niet meer rijmen kan;
Wat moet je dan;’
Wat weet ik daar nog van.’
Geduld
Dex wil uiteraard net als zijn muzikale collega’s zo snel mogelijk weer op de planken staan. Ook voor de Amersfoorter geldt dat geduld een schone zaak is. “Ik kijk ernaar uit om tijdens mijn eerste stappen op de bühne een blik te werpen in een afwachtende zaal om voorts even een paar tellen concentratie en energie op te snuiven. Dan barst er een een geweldig feest los. Een ‘ongoing looping’, welteverstaan.”
Fotografie: Nico Brons
