Vroeger zat ik op turnen. Ik was geen enorme ster maar mocht toch regelmatig meedoen aan wedstrijden. Daar ging je dan als kind alleen naar toe, je deed je oefening en je kreeg van de trainer te horen of je op het podium moest komen voor een prijs, meestal een vaantje, soms een medaille. Op de tribune zaten je teamgenoten en een verdwaalde trainer, soms een ouder die een kind kwam ophalen. Maar meestal niet. Geen aanmoedigingen van de kant, geen teleurgestelde blikken als je van de balk afviel, geen applaus als die flikflak overslag eindelijk lukte. De trainer was een vreemde, en zeker geen ouder van een van de kinderen. Je kwam thuis op je eigen fiets, je moeder vroeg hoe het was en je ging spelen. Dit was jouw wereld en je ouders hadden hun eigen bezigheden.
IEDERE ZATERDAG PRESENT
Mijn dochter zit op hockey. Ze speelt goed maar is geen enorme ster. Toen mijn dochter op haar 6e ging trainen, fietste ik mee, bleef wachten en kijken, sprak de trainer aan op de voortgang en fietste mee terug terwijl ik met mijn dochter mijn waarnemingen deelde. Nu hockeyt ze nog steeds. Ondanks dat ze 17 is, gaan we iedere zaterdag bij de wedstrijd kijken, we brengen en halen haar, de trainer is een vader van een hockeygenoot, de manager, een moeder van een teamgenoot, en de coaches zijn vaders uit het team. Iedere zaterdag gaan de aanmoedigingen, teleurstellingen en hockeytips over het veld. Ze moeten “punten pakken”. Bij een toernooi zijn er prijzen voor alle deelnemers, grote bekers voor de winnaars en vaak nog wat extra’s zoals een bidon en sleutelhanger.
VAN WIE IS DIE VERZAMELING?
Nu is er een supermarkt die ‘onze’ hockeyclub heeft opgepikt. Alle kinderen zijn gefotografeerd en staan in een spaarboek waar je stickers voor kan verzamelen door boodschappen te doen. Een dag voor deze leuke actie voor de kinderen, begon een ouder een Facebookpagina om plaatjes te ruilen. Razend populair onder…de ouders. Zij zijn er maar druk mee, het boek moet natuurlijk vol en het kan niet zo zijn dat de kinderen een leeg boek houden. Of dat ze in de kou moeten staan om extra plaatjes te bemachtigen achter het dranghek van de supermarkt. Nee, andere volwassenen worden gevraagd om vooral ook bij deze supermarkt te shoppen en de zakjes aan de kinderen te geven zodat zij kunnen sparen. Trots sturen ouders in de hockeyapp de plaatjes die ze net hebben binnengehaald.
MEELEVEN OF BELEVEN?
Wanneer is dit eigenlijk begonnen, dat de ouders zo extreem meeleven en van alles overnemen van de kinderen. Waar zijn de kinderen nog in de wereld zonder volwassenen, zonder ouders die aanmoedigen en juichen en afkeuren, die hun ambitie projecteren op de kinderen en zichzelf opofferen aan de hobby’s van de kleine spruit?
Mijn hele zaterdag gaat op aan het kijken en kleumen langs de kant. Voor de kinderen worden de wedstrijden er niet altijd gezelliger op: ze krijgen direct de vraag waarom ze niet scoorden, de ouders blijven vaak langer hangen dan de spelers willen en praten over wedstrijdtactieken terwijl ze vaak die sport zelf nooit hebben beoefend. Zou dat de reden zijn dat zo veel kinderen zich fijn voelen in de wereld van games? De ouders zouden wel willen meedoen maar begrijpen het vaak niet of zijn gewoonweg te sloom en verliezen telkens.
Wij als ouders moeten onze eigen hobby’s wat meer gaan beoefenen en de kinderen hun eigen ruimte gunnen. En wat doe ik hier zelf aan? I was saved by the bell for once. Ik draaide me laatst zowaar nog een keer om op zaterdagochtend, de wedstrijd werd afgelast vanwege het weer!
